Það hafa sagt við mig menn að í landslagsmálverki sé heldur lítil frásögn. Í besta falli megi greina af gömlum slíkum myndum hvort jöklulbungur hafi verið háreistari um aldamótin nítjánhunduð en þær eru í dag. Og á slíkri greiningu sé jafnframt og ævinlega fyrirvari sem snýr að sannferðugleika þess sem pensilinn hefur mundað hverju sinni.

Ég er sammála því upp að vissu marki að klassísk landslagsmynd eigi að vera sannferðug – í þeim skilningi að í myndinni megi greina stund, stað og tíma. Stundin er hvenær dagsins, tíminn er hvenær ársins og staðurinn er … ja þar á landi sem þér finnst þú vera niður kominn. Sú forsenda gefur vissulega til kynna að staður geti afstæður og jafnvel eingöngu til í hugskotinu. Ég hef minnst á þetta í fyrri póstum um sagnir af landi og frásögnina í verkinu. Tengist því að sjálfsögðu að stundum er heiti myndar nauðsynleg tilvísun til sagnar eða þess staðar sem lagt er út frá.

Með þetta hugfast er ég þeirrar skoðunar að teiknuð eða máluð mynd af landi geti sagt töluverða sögu. Og ég fer ekki ofan af því að sú saga geti meðal annars verið um landsins lund og líðan. Er til dæmis alveg handviss um að birkihlíð sem er undirlögð af „feta“ einhverrar tegundar hefur það tiltölulega skítt. Og þar segir liturinn eiginlega alla þá sögu sem segja þarf.

birkihlíð akvarella 20×29 2018  //   birch-slope aquarelle 20×29 2018

//  I am sometimes told that there is very little narrative in landscape paintings. At best such pictures can be used to derive how a given glacier was shaped at turn of an earlier century. And it always follows that such use hinges on the truthfulness of whoever it was that was responsible for operating the brush.

I concur that a ‘classic’ landscape picture should be truthful – in the sense that it should be possible to gather a notion of circumstances in terms of when and where, including the season and time of day.

As to the locality the references become – for me – a bit fuzzy. As to where; this is wherever it seems to you to be the place. This premiss indicates of course that the locality may be an abstraction and perhaps only existing in the mindset. I have mentioned this in earlier posts on legendary lands and the narrative in the work. Obvious furthermore that sometimes the name given to a picture is a necessary reference to a story or given place.

Bearing this in mind I think that a narrative may be included when drawing or painting land. And I firmly believe that the story may reflect how the land is ‘inclined’ (and not in the geological sense). Likely for example that a birch-slope festered by moths is not having the best of days. And the colour really says it all.

Um þessar mundir hanga myndir eftir mig uppi í skrifstofum sambandsins.

„í kyrrðinni er andinn“ er yfirskriftin sem ég valdi. Hún vísar einkum til sérlega sterkrar upplifunar úr Víknaslóðaferðinni á liðnu sumri (sjá fyrri póst) þegar ég gekk ásamt hópnum góða í gegnum þétta en alveg stillta þokuna. Þá framkallaði staður og stund svolítið upphafið ástand sem helst minnti á það þegar maður kemur inn í kunnuglegt hús en upplifun af öllum hlutföllum – hæð, breidd og dýpt – er framandi og ný. Ef til vill nokkuð svipað því sem stundum hendir þegar komið er á stað sem ekki hefur verið heimsóttur frá því í bernsku, nema í hina áttina ef svo má að orði komast.

skriðu  bali blýantsteikning 20×29 2017  //  gravel  hillside pencil drawing 20×29 2017

Þessi teikning er annars spes því í henni bregður fyrir mannsmynd þar sem fjarskinn rennur saman við þokuna. Nú hafa bæði persónur og leikendur verið kyrfilega útlægar úr landslagsskileríinu hjá mér hingað til og þess vegna er ég kannski að komast á eitthvert annað ról. Fór allavega á módelteikningarnámskeið hjá Jóni Axeli í haust og er því búinn að rifja upp hvernig eigi að bregða blýanti á mannsformið. Meira um það síðar.

víkna slóðir I blýantsteikning 20×29 2017  //  trail of inlets I pencil drawing 20×29 2017

//  Some of my work adorns for the time being the office space where I work, meaning the premises of the Icelandic Association of Local Authorities.

the sanctified calm is the tag line I chose because a number of pictures derive from hiking the trails of the Inlets mentioned in an earlier post. The reference here is to a particularily strong notion of space and occasion, when when group walked through quite dense but absolutely still fog. This evoked an elevated sense of dimensions not entirely unlike the feeling when you enter a familiar house but the perception of height, width and depth is new and alien in a subtle way. This may well be associated with entering a place you haven’t visited since you were a child, but works in the opposite direction if you will.

hlíða  læða blýantsteikning 20×29 2017  //  skulking  fog pencil drawing 20×29 2017